โรงเรียนอนุบาลคลองขลุง

By : PangJung

ที่โต๊ะของฉันมีกระดาษโน้ต กับดอกกุหลาบสีขาววางอยู่

"ของใคร !!"   เพื่อนๆพูดขึ้นมาพร้อมกัน

"ก็ของฉันไง" พอฉันพูดจบเพื่อนๆก็มองฉันอย่างกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์ล้ำค่าอย่างไงอย่างงั้น หุหุ

"ฉันรู้แล้ว   แต่หมายถึงคนที่ให้เธอน่ะ   ใคร"

"จะไปรู้เหรอก็เรามาพร้อมกันนี่"

"ฉันรู้แล้ว   ว่าใครให้เธอ" ยัยตาพูดอย่างกระตือรือร้น พลางชี้นิ้วไปที่กระดาน   ซึ่งมีข้อความเขียนว่า...........เต้ Love   เพลง

แค่นั้นยังไม่พอ   เจ้าคนเขียนยังยืนรอให้เพื่อนๆหันมาสนใจแบบไม่อายใคร   พร้อมกับโบกมือไปมา ส่วนฉัน เหอะๆ อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วค่ะ

ฉันตัดสินใจไปลากเจ้าคนสร้างเรื่องจนทำให้ฉันขายหน้ามาคุยกันให้รู้เรื่อง

"นายจะแกล้งฉันรึไง ไอ้เต้" ฉันตะคอกแบบไม่สนใจภาพพจน์ของกุลสตรี

"ฉันไม่ได้แกล้ง แต่ฉันชอบเธอจริงๆ นะเพลง   ถ้าไม่เชื่อให้ฉันสาบานก็ได้ เอ้า"

"นายจีบฉันไม่ติดหรอกนะ จะบอกให้"

"ก็คอยดูฝีมือเต้ สิครับ" นายนั่นพูด แล้วทำหน้าตาแบบมั่นใจในตัวเองสุดๆ

แม้แต่ฉันยังรู้สึกเสียวๆ จึงรีบเดินหนีออกมา   เพราะรู้สึกถึงรังสีชั่วร้ายจากตัวนายนั่น

หลังจากวันนั้นเพื่อนๆ ก็จะพูดกันแต่เรื่องที่นายเต้มาจีบฉัน   และที่สำคัญฉันได้รับกุหลาบขาวกับบทกลอนทุกวันเลยค่ะ     แหม ! ได้รับลูกตื้อทุกวันอย่างนี้ ใครจะใจแข็งได้ล่ะค่ะ    แต่ฉันก็ยังรักษาความเป็นกุลสตรีอยู่

"อิจฉาจริงๆเล้ย   คนกำลังมีความรักเนี้ย" ยัยตาพูดยอกฉัน

"ใคร ใครมีความรัก ไม่มี ฉันรู้สึกเฉยๆโดนจีบจนชินแล้ว" ฉันแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ดูก็รู้ว่ายัยตาไม่เชื่อ            "จริงอ่ะ ไม่เชื่อหรอก"

"จริงดิ เป็นเพื่อนภาษาอะไรไม่เชื่อเพื่อน" ฉันพูดแบบงอนๆ

"เชื่อสิ ขอโทษนะ งั้น เดี๋ยวเลี้ยงข้าวมื้อนี้ก็ได้ ป่ะไปกินข้าวกัน" พอยัยตาเสนออย่างนั้น มีหรือเพื่อนที่แสนดีอย่างฉันจะทำให้เพื่อนเสียน้ำใจ

"ไม่ไปหรอ"

"ไปดิ โห่รอแป๊บเดียวก็ไม่ได้" แล้วเราสองคนก็ลงไปทานอาหารกัน ยัยตาเลี้ยงทั้งข้าว   น้ำ แล้วก็ขนมเลย แปลกจริงๆยัยนี่งกจะตาย แต่กลับยอมเลี้ยงฉัน   รู้สึกเป็นบุญมากจริงๆเลย

แล้วยัยตาก็ชวนฉันไปเดินเล่น เพื่อเป็นการย่อยอาหาร   แต่ทันใดนั้น   โครม!!

"เพลง   เธอเป็นอะไรรึเปล่านะ" ยัยตาถามฉันอย่างเป็นห่วง   ที่จู่ๆรถเข็นใส่ลูกบอลก็วิ่งมาทางฉัน

"ฉัน ไม่เป็นไร" จะเป็นไรได้ไง ก็มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยนี่

"นาย นี่นายเป็นอะไรไหม"

"ไม่เป็นไรครับ" แต่เมื่อพระเอกของฉันหันมาก็ อึ้ง ซิค่ะ

"ไอ้....เต้" ฉันกับยัยตาพูดออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

"ที่แท้   พระเอกขี่ม้าขาวของยัยเพลง ก็คือไอ้เต้นี่เอง"   ยัยตาพูดแบบขำๆ แล้วก็เดินหนีไปหน้าตาเฉย   บอกแค่ว่าจะไปซื้อขนมมาเลี้ยงพระเอก   ทำให้ฉันต้องอยู่รับมือนายวายร้ายคนเดียว

"โอ๊ย! เจ็บตรงนี้มากเลย เพลง ช่วยทายาให้หน่อยสิ   ตรงนี้ด้วย   ตรงนั้นก็เจ็บด้วยอ่ะเพลง"

"เจ็บก็อยู่เฉยๆสิ   อยู่ดีๆก็อยากเป็นพระเอก   ไม่รู้จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย"

"เป็นห่วงฉันมากเลยหรอ เพลง"

"เออ   ก็เป็นห่วงนะซิ ถามได้"

"เฮ้ยๆ รีบดึงไอ้เต้มันไว้เร็วๆ มันลอยแล้ว" เสียงเพื่อนๆ ของนายเต้ตะโกนมา   ดูท่านายนั่นจะอินมากไปหน่อย   ทำให้เพื่อนๆที่เห็นเริ่มแซว

"ก็คนมันมีความสุขนี่หว่า   เพื่อนๆอย่าอิจฉาเลยนะ" นายเต้ได้ทียอกเพื่อนกลับ พร้อมกับหัวเราะแบบไม่อายใคร โดยที่ไม่สนใจคนที่นั่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึงอยู่ข้างๆเลย    ทำไมนายมันหน้าด้านนักนะ

"เป็นห่วงนะเข้าใจความหมายไหม เป็นห่วงไม่ได้แปลว่ารัก ทำใจยอมรับความจริงบ้างนะเพื่อน" ฉันจึงพูดขึ้นบ้างก่อนที่นายนั่นจะกลายเป็นลูกโป่งสวรรค์ ลอยไปหาคนอื่น เสียดายแย่ หุหุ